pas

1.

is.

1. Havada və suda oksidləşmə nəticəsində dəmirin üzərində əmələ gələn qırmızı-qonur nazik təbəqə; paxır, cəng. Adətən üst-başı dəmir pası və yağdan çirklənmiş, paltarları yamaqlı olan fəhlələr yavaş-yavaş işə başlayır. . M. İ.. Pas atmaq (basmaq, tutmaq) – bax paslanmaq. . . Rəflərdə pas basmış . . qablar üst-üstə yığılmışdı. Ç.. Bu nizələr, bu süngülər muzeylərdə pas tutacaq. S. V.. Pas yemək – pasdan xarab olmaq, yeyilmək (metal şeylər haqqında). . . Dəmir civləri, mıxları pas yeyib naziltmişdi. B. Bayramov. // məc. Obrazlı təşbehlərdə. Gözüm gördü, gönlüm qəmdən ayıldı; Şikəstə könlümün pası silindi. A. Ə.. Çəkərəm hər zaman yası; Silinməz könlümün pası. Aşıq Kərəm.

2. xüs. Bitkinin (əsasən yarpaq və gövdəsinin) üzərində tüfeyli göbələklər olan yerdə əmələ gələn sarı-narıncı rəngli ləkə.

3. məc. Eyib, nöqsan, ləkə. Pası (pasının üstü) açılmaq – eybi, nöqsanı, gizli işləri aşkara çıxmaq, faş edilmək, ifşa olunmaq. Pasını (pasının üstünü) açmaq – eybini, nöqsanını, gizli işlərini açıb demək, faş etmək, aşkara çıxarmaq. Mənə qohum oldu bu cür biədəb; Varımı korladı, pasımı açdı. M. S. O..

4. «Bir» sözü ilə – bir müddət, bir vaxt. . . Alı kişi ilxını çölə aparar, bütün günü otarar, gecədən də bir pas keçəndən sonra xalxala gətirərdi. «Koroğlu». İlyas gecədən bir pas keçirdib, durub getməkdə olsun. (Nağıl).

2.

is. <fr.> Oyunda növbəni buraxmaq («məndən keçdi» mənasında).

3.

is. <ing.> Topu bir-birinə ötürmə.